ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲਗਭਗ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਿੱਸਾ ਹੈ

ਜੂਲੀਅਨ ਨੂੰ 2009 ਵਿੱਚ RA ਨਾਲ ਨਿਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 2012 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਦੁਰਘਟਨਾ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਸੱਟ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗਾ। ਇਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਖੇਡ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਇੱਕ ਪੈਰਾ-ਸਾਈਕਲਿਸਟ ਵਜੋਂ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ RA ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਜੂਲੀਅਨ ਅਰਲ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ 2009 ਦੀ ਬਸੰਤ ਵਿੱਚ ਰਾਇਮੇਟਾਇਡ ਗਠੀਏ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। 2008 ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਪੋਸਟ-ਵਾਇਰਲ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਸ਼ੀਲ ਗਠੀਏ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਮੀਦ ਅਨੁਸਾਰ ਸੁਧਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਇਸਲਈ ਨਿਦਾਨ ਵਿੱਚ ਸੋਧ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਸੀਰੋਨੇਗੇਟਿਵ RA ਹੋਣ ਲਈ। 

ਮੈਂ 1981 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੈਟਰਨਰੀ ਸਰਜਨ ਵਜੋਂ ਯੋਗਤਾ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ 1989 ਵਿੱਚ ਲਿੰਕਨਸ਼ਾਇਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਠ ਸਾਲ ਲੰਕਾਸ਼ਾਇਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। 2008 ਵਿੱਚ ਸੁੱਜੇ ਹੋਏ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਗੁੱਟ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀਂ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦਾ ਵਧੀਆ ਕੰਟਰੋਲ ਅਜੀਬ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕੰਮ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਬੰਧਿਤ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਦੋ ਮੋਚ ਵਾਲੇ ਗੁੱਟ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਂਗ ਦੱਸਿਆ!  

ਕੰਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ, ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਇਹ ਲੇਖ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਉਤਸੁਕ ਸਾਈਕਲ ਸਵਾਰ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਮੁਕਾਬਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਸਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਜਨੂੰਨ ਰਿਹਾ ਹੈ.  

ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੇ RA ਨੇ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਗੰਭੀਰ ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ 500 ਮੀਟਰ ਵੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਚੁਣੌਤੀ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੈਥੋਟਰੈਕਸੇਟ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਐਂਟੀ-ਟੀਐਨਐਫ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੇ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਅਨੀਮੀਆ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸਵਾਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਬਿਹਤਰ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਅਡਾਲਿਮੁਮਬ ਨੂੰ ਆਪਣੀ "ਸਿਲਵਰ ਬੁਲੇਟ" ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ! ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ, ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਰੇਸਿੰਗ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ। ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਗੁੱਟ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਚੱਲ ਰਹੀ ਬੇਅਰਾਮੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, 2012 ਦੀ ਬਸੰਤ ਤੱਕ, ਮੈਂ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੌ ਮੀਲ ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੇ ਅਖੌਤੀ "ਖੇਡਾਂ" ਦੇ ਦਸ ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਇਵੈਂਟਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ।  

ਦੋ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਲਿੰਕਨਸ਼ਾਇਰ ਵਿੱਚ ਐਲਫੋਰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਦੌੜ ਵਿੱਚ, ਸਭ ਕੁਝ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਰੁਕ ਗਿਆ! ਮੈਂ ਅੱਸੀ ਸਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਝੁੰਡ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਖੇਤ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਕਰਬਸਟੋਨ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਿਆ। ਬੱਸ ਕੁਝ ਕੁ ਗਜ਼ ਹੋਰ ਤੇ ਮੈਂ ਘਾਹ ਅਤੇ ਚਿੱਕੜ 'ਤੇ ਉਤਰਿਆ ਹੁੰਦਾ! ਮੈਨੂੰ ਹਲ ਰਾਇਲ ਇਨਫਰਮਰੀ ਵਿਖੇ ਮਾਹਿਰ ਨਿਊਰੋਲੌਜੀਕਲ ਯੂਨਿਟ ਕੋਲ ਇੱਕ ਫਲੈਸ਼ਿੰਗ ਨੀਲੀ-ਲਾਈਟ ਦੇ ਅਧੀਨ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉੱਥੇ, ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ, ਅਨੀਕਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਨਰਸ ਵਜੋਂ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਦੂਰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਾਂਗੀ!  

ਮੇਰੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸਲਾਹਕਾਰ ਨਿਊਰੋਸਰਜਨ, ਗੈਰੀ ਓ'ਰੀਲੀ, ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਏ ਅਤੇ ਪੁੱਛਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਆਦਿ? ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਵਜੋਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹਾਂ? ਮੈਂ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ?" ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਨਾ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਮਾਨਦਾਰ ਜਵਾਬ ਸੀ, "ਮੈਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ!" "ਮੈਂ ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ!" ਉਸਦੇ ਮਹਾਨ ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਲਈ, ਗੈਰੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਇਹ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੈ ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਮਰੀਜ਼ ਜ਼ਿੱਦੀ ਹਨ. ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉੱਥੇ ਲੈ ਆਵਾਂਗਾ!" ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, “ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਨਾ ਬਣੋ; ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਦਮ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ!”  

ਮੈਨੂੰ 2013 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਸੰਤੁਲਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇ ਖੜਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਫਿਜ਼ੀਓਥੈਰੇਪਿਸਟ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਮੈਂ ਮਜ਼ਾਕ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਡਾਂਸ-ਇੰਸਟ੍ਰਕਟਰ ਸਨ! "ਤੀਹ ਸਕਿੰਟਾਂ ਲਈ ਆਪਣੀ ਸੱਜੀ ਲੱਤ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹੋ; ਹੁਣ ਖੱਬੀ ਲੱਤ। ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਕਦਮ, ਹੁਣ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ, ਹੁਣ ਦੋ ਕਦਮ ਪਿੱਛੇ, ਹੁਣ ਅੱਗੇ, ਅਤੇ ਹੋਰ... ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਸਵੀਰ ਮਿਲੇਗੀ? ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ ਡਟਿਆ ਰਿਹਾ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕਲੱਬ ਦੇ ਕੁਝ ਦੋਸਤ ਮੈਨੂੰ ਸਵਾਰੀ 'ਤੇ ਲੈ ਗਏ। 8 ਸਤੰਬਰ 2013 ਨੂੰ, ਮੈਂ ਲਿੰਕਨ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ 55 ਮੀਲ ਦਾ ਸਪੋਰਟਿਵ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ 100 ਮੀਲ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ। ਮੇਰਾ RA ਹੁਣ ਕਾਬੂ ਹੇਠ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਡਾਲਿਮੁਮਬ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ। ਮੈਨੂੰ 2013 ਵਿੱਚ ਕਲੱਬ ਦੇ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਦੁਆਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਲਈ ਇੱਕ ਕਲੱਬ-ਟਰਾਫੀ ਮਿਲੀ! ਮੇਰਾ ਸਲਾਹਕਾਰ ਨਿਊਰੋਸਰਜਨ, ਗੈਰੀ, ਓਨਾ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਟਰਾਫੀ ਨਾਲ ਸੀ! ਕੋਈ ਹੋਰ ਟਰਾਫੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਇੰਨੀ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ਜਿੰਨੀ ਉਸ ਨੇ ਕੀਤੀ, ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਲੱਬ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਅਤੇ ਹਾਰ ਮੰਨਣ ਜਾਂ ਹਾਰ ਮੰਨਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਿਆ।  

ਮੇਰੇ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋਣ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਅਨੀਕਾ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਵਿਚਾਰ ਸੀ. ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਵਜੋਂ, ਮੈਂ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਲਿੰਕਨਸ਼ਾਇਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਚਾਲੀ ਜਾਂ ਪੰਜਾਹ ਵਾਰ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਇਸਲਈ ਅਨੀਕਾ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ। ਸੰਖੇਪ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਜੁਲਾਈ 2016 ਵਿੱਚ ਕੁਇਲਰ ਪਬਲਿਸ਼ਿੰਗ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਹੈ “ਰੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਵਾਂ” ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਅਖੌਤੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਵਿੱਚ ਫਸੀ ਇੱਕ ਗਾਂ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਉੱਥੇ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ? ਮੇਰਾ ਮਿਆਰੀ-ਜਵਾਬ ਹੈ ਕਿ ਲੰਕਾਸ਼ਾਇਰ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਵਾਪਰਿਆ, ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਸਲ ਹੈ, ਜੋ ਰੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਆਲ੍ਹਣੇ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਪੈਰਾਸ਼ੂਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਕੋਈ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।  

ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦੀ ਸੱਟ ਕਾਰਨ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਇੱਕ ਪੈਰਾ-ਸਾਈਕਲਿਸਟ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਹ ਮੁਕਾਬਲਾ ਓਨਾ ਹੀ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਕਦੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਖੇਡ ਦੀ ਇਸ ਸ਼ਾਖਾ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਦਾ ਹੱਕਦਾਰ ਹੈ। 

ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ RA ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣਾ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ, ਕਰੈਸ਼ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, (ਜਿਸ ਦੀ ਮੈਂ ਸਿਫ਼ਾਰਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ) ਇਹ ਜੋੜਾਂ 'ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ-ਰਹਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੇਰੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ! ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ RA ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਹ ਸੰਖੇਪ ਕਹਾਣੀ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸੰਭਾਵੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਬਿਮਾਰੀ ਦੀ ਜਾਂਚ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣਾ ਬਾਕੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮੈਂ ਸਵਾਰੀ ਕਰਾਂਗਾ, ਮੈਂ ਬੁੱਢਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗਾ!  

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਕ੍ਰੈਡਿਟ ਹੈ: ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਅਨੀਕਾ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ, ਦੇਖਭਾਲ ਅਤੇ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਡਿਊਟੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਰੇ, ਗੈਰੀ ਓ'ਰੀਲੀ, ਹਲ ਵਿਖੇ ਨਿਊਰੋਸਰਜਨ. ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਨਾਲ ਹੀ, ਬੇਸ਼ੱਕ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟਾਫ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ! ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਕਾਰਨ ਕੰਮ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ ਪਰ ਰਾਇਮੇਟਾਇਡ ਬੀਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ।  

ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ, ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਖੇਡ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਸਾਲ ਜੂਨ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪੈਰਾ-ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਪੰਜਵਾਂ ਸਥਾਨ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿ 2012 ਤੋਂ 2013 ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਪਏ ਰਹਿਣ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਕਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਸੀ! ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਅਮੀਰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖੇਡ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ।  

ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੱਸ ਲੰਘਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ. ਮੈਂ ਰਾਇਮੇਟਾਇਡ ਗਠੀਏ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ ਪਰ ਸੁਝਾਅ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਰੈਸ਼ਿੰਗ ਬਿੱਟ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਓ!