Operacja łokcia
Całkowita alloplastyka stawu łokciowego jest zabiegiem wykonywanym głównie u pacjentów z długotrwałym RZS. Gdy jest to konieczne, metalowy i plastikowy staw łokciowy może znacznie poprawić jakość życia pacjenta.
Pierwszy rodzaj operacji zapalenia stawów łokciowych polegał na całkowitym lub częściowym wycięciu końcówek kości w stawie, a następnie pokrycie pozostałych końców kości własną tkanką miękką pacjenta. Metody te są nadal stosowane, ale są przeważnie zarezerwowane dla sytuacji, w których początkowo wprowadzone zamienniki metalowe i plastikowe musiały zostać usunięte, najczęściej z powodu utrzymującej się infekcji.
Ryzyko i korzyści wynikające z wymiany stawu łokciowego
Obecnie stosowane rodzaje endoprotezoplastyki pochodzą z lat 70. XX wieku. Staw łokciowy to zawias pomiędzy ramieniem (kością ramienną) a przedramieniem (łokciem), który jest utrzymywany razem za pomocą więzadeł, jak widać na ryc. 1 . Ze względu na stosunkowo mniejszą ilość kości znajdującej się w stawie łokciowym (w porównaniu z biodrami i kolanami) oraz uszkodzenia więzadeł, które mogą wystąpić w wyniku ciężkiej choroby zwyrodnieniowej reumatoidalnego zapalenia stawów, stawy łokciowe nie wytrzymują tak długo, jak staw biodrowy, kolanowy czy barkowy części zamienne.
Jednak z mojego doświadczenia wynika, że większość pacjentów, którzy przychodzą do mnie, chce rozważyć wymianę stawu, ponieważ zakres ruchu w stawie łokciowym stopniowo ulega znacznemu ograniczeniu, przez co nie mogą już dotykać ręką ust ani stawu łokciowego są teraz tak bolesne, że użyteczna funkcja jest niemożliwa. W ciągu ostatniej dekady, dzięki ulepszeniu leczenia, poważnie bolesne i zniszczone stawy stały się rzadsze, a całkowita endoprotezoplastyka łokcia jest, z mojego doświadczenia, wykonywana rzadziej niż kiedyś. Operacja wymiany stawu łokciowego, jeśli się powiedzie, jest bardzo dobra pod względem zmniejszenia bólu w ciągu pierwszego tygodnia, ale także dobrze poprawia zdolność zginania łokcia w stopniu przekraczającym to, co było wcześniej możliwe. Sztuczny staw łokciowy nie gwarantuje poprawy wyprostu łokcia, jednak dla większości pacjentów jest to często mniej istotny problem.
Zasadniczo dostępne są trzy rodzaje sztucznych protez stawu łokciowego, w zależności od tego, jak mocno oba elementy są ze sobą połączone, zwane protezami ograniczonymi, częściowo i nieutwierdzonymi. Im lepiej funkcjonują więzadła, tym mniejsza jest wymagana stabilność endoprotezy stawu i mniejsze jest prawdopodobieństwo poluzowania się implantu wprowadzonego do kości. Jeśli jednak choroba zniszczyła więzadła lub miały miejsce wcześniejsze operacje, konieczne może być zastosowanie implantu, w którym oba elementy są bezpiecznie połączone ze sobą, aby zapobiec zwichnięciu stawu. Ogólnie rzecz biorąc, przy całkowitej alloplastyce stawu łokciowego po raz pierwszy stosuje się implant częściowo lub nieograniczający (patrz rysunki 2 i 3) . Ogólnie rzecz biorąc, jeśli wokół łokcia znajdują się mocne i działające więzadła, endoproteza stawu będzie działać dłużej, zanim w końcu się poluzuje. Rezultaty po wymianie stawu łokciowego są bardzo zróżnicowane i zgłaszano, że w niektórych przypadkach w przypadku niektórych implantów nastąpiło poluzowanie do 50% w ciągu kilku lat, a w innych przypadkach w przypadku innych implantów było to skuteczne przez ponad 15 lat u wielu pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów lub reumatoidalne zapalenie stawów.
 |  |
Operacja
Jeżeli pacjent i chirurg zgadzają się, że całkowita alloplastyka stawu łokciowego byłaby dla pacjenta korzystna pomimo towarzyszącego ryzyka, wówczas najczęściej zabiegi te przeprowadzane są w trybie stacjonarnym, w znieczuleniu ogólnym. Zabieg trwa około dwóch godzin, podczas których następuje zatrzymanie dopływu krwi do ramienia. Najbardziej znaczącym ryzykiem jest uszkodzenie nerwu łokciowego (zarządzającego niektórymi ścięgnami i mięśniami dłoni) oraz złamanie kości w okolicy łokcia. Obydwa te ryzyka są mniejsze niż 1%. Po zabiegu w około 1% przypadków istnieje ryzyko rozwoju infekcji, która może wymagać leczenia antybiotykami, a w rzadkich przypadkach usunięcia wszczepionego endoprotezy stawu.
W normalnych okolicznościach pacjent będzie mógł rozpocząć ruchomość stawu łokciowego następnego dnia po operacji, a pobyt w szpitalu będzie trwał krócej niż tydzień, a jego długość będzie zależała od nasilenia bólu po operacji i postępu jest z rehabilitacją. Zwykle w ciągu pierwszego tygodnia pacjent powinien być w stanie dosięgnąć operowaną ręką do ust. Ze względu na operację więzadeł i ścięgien istnieje ograniczenie siły, jaką mogą wywierać podczas wyprostu (prostowania łokcia) przez pierwsze sześć tygodni, ale po tym czasie zwykle można wznowić normalną aktywność. W przypadku pacjentów, którzy na operowanym ramieniu używają laski lub kuli, stwarza to potencjalne problemy w przyszłości, ponieważ zaobserwowano, że wymienione stawy łokciowe rozluźniają się szybciej, jeśli stawy łokciowe są zmuszone do przenoszenia całego ciężaru ciała o kulach. Ryzyko to należy wziąć pod uwagę przed operacją i jeśli konieczna jest operacja kończyny dolnej, operację stawu biodrowego i/lub kolana, najlepiej przeprowadzić przed operacją łokcia.
Wniosek
Z mojego doświadczenia wynika, że w przypadku pacjentów odczuwających znaczny ból i niepełnosprawność funkcjonalną, zwłaszcza jeśli dotyczą obu łokci, metalowy i plastikowy staw łokciowy może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Jednakże każdy potencjalny pacjent poddawany tego typu operacji powinien zdawać sobie sprawę, że ryzyko poluzowania się implantu w łokciu jest większe niż w przypadku operacji biodra, kolana lub barku, zwłaszcza jeśli pacjent porusza się o lasce lub kuli dotknięte ramię. Dlatego wskazane jest nieco bardziej ostrożne podejście niż w przypadku operacji wymiany stawu biodrowego. Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, operacja wymiany stawu łokciowego może być doskonałą operacją w starannie wybranej grupie pacjentów, a większość powikłań można skutecznie wyleczyć nawet w przypadku poluzowania się pierwszego stawu i konieczności jego rewizji, jak pokazuje poniższe studium przypadku. Ze względu na rzadsze stosowanie operację tę prawdopodobnie najlepiej wykonują chirurdzy specjalizujący się w chirurgii kończyny górnej.
Studium przypadku
Poniżej znajduje się relacja jednej z moich poprzednich pacjentek, opisana jej własnymi słowami. Uprzejmie pozwoliła nam odtworzyć kontrolne zdjęcia rentgenowskie 9 lat po ostatniej operacji.
Jean pisze:
„W 1992 r. wymieniłem prawy łokieć, ponieważ poruszanie nim było zbyt bolesne. Kilka dni spędziłem w szpitalu, a potem kilka tygodni intensywnych ćwiczeń fizjoterapeutycznych. Kilka dni po operacji mogłem używać ramienia w różnym stopniu, a po kilku miesiącach używałem go normalnie i bez większego zastanowienia. Ze względu na rodzaj zamiennika stosowanego wówczas, któremu prawdopodobnie pomógł wypadek pod koniec 1995 r., kiedy mój łokieć został mocno uderzony, staw w końcu się poluzował i przesunął, powodując ból. Został on ponownie wymieniony na początku 2000 roku i odniósł całkowity sukces. W obu przypadkach moje jedyne ograniczenia w używaniu ramienia wynikają z reumatoidalnego zapalenia stawów dłoni, nadgarstków i ramion. Mój staw łokciowy jest wolny od bólu, mocny i stabilny, ma jedynie cienką bliznę, której nikt nigdy nie zauważył. Wymiana nie pozwoli mojemu ramieniu ułożyć się w całkowicie prostej linii, ale nigdy nie miałem potrzeby, aby moje ramię znajdowało się w tej pozycji. Nadal mogę nosić teczkę lub torbę i zginać ramię, aby dotknąć ramion oraz tyłu głowy i szyi. Moja rada dla każdego, kto potrzebuje wymiany łokcia, jest następująca:
- wybierz specjalistę, a nie ogólnego ortopedę
- wytrwaj w ćwiczeniach fizjoterapeutycznych, aby łokieć mógł poruszać się w pełnym zakresie
- zapytaj chirurga podczas ostatniej wizyty ambulatoryjnej, czy jest coś, czego nie powinieneś robić
- nie bój się go używać
Powyżej: zdjęcia rentgenowskie z 2006 roku (po lewej widok z przodu, po prawej widok łokcia z boku)
Powyżej: prześwietlenia rentgenowskie z 2007 r. (po lewej widok z przodu, po prawej widok łokcia z boku)
Powyżej: zdjęcia rentgenowskie z 2009 roku (po lewej stronie jest widok z boku i z przodu, po prawej stronie jest widok łokcia z boku)
Te zdjęcia rentgenowskie przedstawiają prawy staw łokciowy z przodu (AP) i z boku (na dole) po wymianie oryginalnego implantu w 2000, po tym jak się uwolnił.
Jak wykazały zdjęcia rentgenowskie w ciągu kolejnych 9 lat, nie doszło do obluzowania, ale pacjent będzie nadal poddawany corocznym kontrolom. Referencje dostępne na życzenie
Jeśli te informacje Ci pomogły, pomóż nam, przekazując darowiznę . Dziękuję.